ارتباطات زیست محیطی و آسیب شناسی نقش زیست محیطی رسانه های ایرانی

«ارتباطات زیست محیطی» حوزه ای پژوهشی و کاربردی در علم ارتباطات است. در ارتباطات زیست محیطی چگونگی تهیه، توزیع، دریافت، فهم و استفاده از پیام های مرتبط با محیط زیست و نحوه تعامل جامعه با آن بررسی می شود؛ بنابراین بهره گیری از رسانه به منظور آگاهی بخشی عمومی درباره محیط زیست و چالش های آن، ترویج و تبلیغ راه های حفظ و حراست از محیط زیست و موضوعات مرتبط با مدیریت رسانه، ازجمله مهم ترین موضوعات پژوهشی مطرح در ارتباطات زیست محیطی است. این مقاله به تعریف «ارتباطات زیست محیطی» و گستره نظری و پژوهشی آن می پردازد و در ادامه، نقش زیست محیطی رسانه های کشور آسیب شناسی می شود. از روش شناسی مصاحبه عمیق برای احصای نظرها و راهکارهای کارشناسان در این زمینه استفاده شده است. نبود رسانه مستقل در حوزه محیط زیست، فقدان نگاه کلان و نظام مند در میان کنشگران رسانه ای، تأکید بر برنامه های مقطعی و غفلت از نگاه راهبردی در برنامه سازی، از جمله آسیب های رسانه ها در ایفای نقش محیط زیستی آنهاست. بهره گیری از اصول بلاغت رسانه ای، تقویت ژورنالیسم زیست محیطی، اتخاذ رویکردهای حمایتی رسانه‎ها از کنشگران عرصه محیط زیست و راه اندازی گروه ارتباطات زیست محیطی در سازمان حفاظت محیط زیست از جمله راهکارهای رسانه ای ارائه شده در این مقاله است.